Sakramenty

CHRZEST

Chrystus polecił swoim uczniom głosić Ewangelię i chrzcić wszystkie narody w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Sam przyjął chrzest od Jana w Jordanie, a gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie. A z nieba odezwał się głos: Tyś jest mój Syn umiłowany.

Sakrament chrztu jest początkiem chrześcijańskiej egzystencji i włączeniem do wspólnoty Kościoła. Jest celebrowany jako obmycie wodą, któremu towarzyszy wyznanie wiary w Boga, działającego w historii zbawienia: jako Ojciec, który nas stworzył i podjął inicjatywę, aby nas zbawić; jako Syn, który nas odkupił, głosząc Ewangelię i ofiarując się dla nas na krzyżu; jako Duch Święty, który nas uświęca i prowadzi nasze życie chrześcijańskie do jego chwalebnej pełni.

W naturalnej symbolice woda uwalnia od brudu i jest konieczna do tego, by żyć. Znak obmycia wodą oznacza pogrzebanie osoby ochrzczonej w śmierci Chrystusa, z której powstaje ona przez zmartwychwstanie z Nim jako „nowe stworzenie” do życia według Ducha Świętego.

Imię, które otrzymujemy podczas chrztu ma przypominać, że jesteśmy dzieckiem Boga i świątynią Ducha Świętego, że uczestniczymy w społeczności świętych, aby przez zachowanie życia Bożego w sobie wrócić do domu Ojca.

„Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga… Nazywamy go darem, łaską, zanurzeniem, namaszczeniem, oświeceniem, szatą niezniszczalności, obmyciem odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być najcenniejsze. Darem – ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; łaską – ponieważ jest dawany nawet tym, którzy zawinili; zanurzeniem – ponieważ grzech zostaje pogrzebany w wodzie; namaszczeniem – ponieważ jest święty i królewski (a królów się namaszczało); oświeceniem – ponieważ jest jaśniejącym światłem; szatą – ponieważ zakrywa nasz wstyd; obmyciem – ponieważ oczyszcza; pieczęcią – ponieważ strzeże nas i jest znakiem panowania Boga” (Św. Grzegorz z Nazjanzu).

INFORMACJE DLA RODZICÓW DZIECKA

1. Chrzest dziecka odbywa się w kościele parafialnym stałego miejsca zamieszkania rodziców
(nie ma znaczenia miejsce zameldowania).

2. Chrzest zgłaszają osobiście rodzice dziecka w kancelarii parafialnej około dwóch tygodni wcześniej.

3. W kancelarii należy przedłożyć:

• metrykę urodzenia USC,
• metrykę ślubu kościelnego zawartego w innej parafii,
• jeżeli dziecko jest zamieszkałe w innej parafii rodzice dostarczają stosowną zgodę przeniesienia chrztu z parafii zamieszkania dziecka,
• dokładne dane personalne chrzestnych (datę ich urodzenia i dokładny adres zamieszkania),
• przed chrztem rodzice chrzestni (z poza parafii) przynoszą zaświadczenie ze swojej parafii o tym, że mogą być rodzicami chrzestnymi.

4. Chrzty odbywają się w I i III niedzielę miesiąca podczas Mszy św. o godzinie 13.00 (poza okresem Adwentu i Wielkiego Postu, a także sytuacjami zagrożenia życia dziecka).

5. Kto może pełnić funkcje rodziców chrzestnych?

• ukończony 16 rok życia,
• przyjęty sakrament bierzmowania,
• bez przeszkód przystępują do sakramentów św.,
• katolicy, którzy żyją zgodnie z wszystkimi przykazaniami Bożymi i nauką Pana Jezusa,
• uczestniczą w niedziele i święta we Mszy św. i systematycznie przystępują do spowiedzi i Komunii św.

6. Nie mogą być chrzestnymi:

• żyjący w małżeństwie bez ślubu kościelnego,
• młodzież, która nie uczęszcza na katechezę,
• kto nie przyjął sakramentu bierzmowania,
• obojętni religijnie,
• prowadzący gorszący tryb życia.

7. Przed chrztem rodzice i chrzestni powinni uczestniczyć w specjalnej nauce i przystąpić do sakramentu
pokuty, a w dniu chrztu do Komunii św.

8. Przy chrzcie św. asystują zarówno rodzice, jak i chrzestni.

9. Do chrztu św. przychodzimy punktualnie, 15 minut przed wyznaczoną godziną.

10. Gdyby chrzest św. miał być z różnych przyczyn przełożony na inny termin, należy o tym
poinformować parafię.

Bierzmowanie

Sakrament bierzmowania udoskonala łaskę chrztu. Chrzest wciela ochrzczonego do Kościoła, a bierzmowanie pogłębia więź z Kościołem i obdarza szczególną mocą Ducha Świętego.

Sakramentu bierzmowania udziela biskup, który jest następcą apostołów wybranych przez Chrystusa. Znakiem daru Ducha Świętego, podobnie jak w czasach apostolskich, jest gest nakładania rąk. Biskup modli się o Jego wylanie. Imię „chrześcijanin”, co znaczy „namaszczony”, bierze początek od imienia samego Chrystusa, którego Bóg namaścił Duchem Świętym. Drugim istotnym obrzędem sakramentu bierzmowania jest gest namaszczenia na czole krzyżmem, czyli poświęconą w Wielki Czwartek wonną oliwą. Symbolika oliwy posiada wielkie bogactwo znaczeniowe. Oliwa jest znakiem obfitości, radości, oczyszczenia, uzdrowienia, poza tym czyni elastycznym, udziela piękna, zdrowia i siły. Przez namaszczenie chrześcijanin otrzymuje znamię, pieczęć Ducha Świętego.

Wszystkie gesty towarzyszące celebracji sakramentu bierzmowania, wyrażają i powodują uczestnictwo chrześcijanina w darze Ducha Świętego, wylanego na Jezusa nad Jordanem i na rodzący się w dniu Pięćdziesiątnicy Kościół.

Na pamiątkę przyjęcia tego sakramentu bierzmowany wybiera sobie jeszcze jedno imię.

Św. Paweł Apostoł nazywa chrześcijanina żołnierzem Jezusa Chrystusa. W sakramencie bierzmowania otrzymujemy szczególną łaskę potrzebną do obrony wiary w Chrystusa Zmartwychwstałego i Jego Królestwa.

SAKRAMENT BIERZMOWANIA W NASZEJ PARAFII

Do sakramentu bierzmowania w trybie zwyczajnym przygotowuje się młodzież w I i II klasach szkół średnich. Początek przygotowania rozpoczyna się w październiku. Wszystkich chętnych prosimy w tym czasie o zgłoszenie się do kapłana od młodzieży celem uzyskania szczegółowych informacji o sposobie przygotowania.

Dla osób starszych, już pracujących, którzy w odpowiednim czasie nie przygotowali się do bierzmowania i nie przyjęli tego sakramentu, przewidziany jest osobny tryb przygotowania do przyjęcia bierzmowania. Szczegółowe informacje można uzyskać w kancelarii parafialnej.

Świadek bierzmowania winien odznaczać się następującymi przymiotami:

• być wystarczająco dojrzały do spełnienia tego obowiązku,
• być wierzącym i praktykującym katolikiem,
• należeć do Kościoła katolickiego i przyjąć trzy sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię,
• nie być wykluczonym przez prawo od czynności w aktach kościelnych.

EUCHARYSTIA

Nasz Zbawiciel podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił eucharystyczną Ofiarę swojego Ciała i Krwi, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak powierzyć Kościołowi, umiłowanej Oblubienicy, pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania, sakrament miłosierdzia, znak jedności, więź miłości, ucztę paschalną, podczas której przyjmujemy Chrystusa, duszę napełniamy łaską i otrzymujemy zadatek przyszłej chwały.

Eucharysia jest źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. Wszystkie bowiem inne sakramenty i dzieła apostolskie wiążą się ze świętą Eucharystią i do niej zmierzają. Jan Paweł II  w 1997 roku we Wrocławiu powiedział wręcz o Eucharystii: „Zaiste, jest ona wielkim, największym sakramentem Kościoła. Kościół sprawuje Eucharystię, a równocześnie Eucharystia tworzy Kościół”.

W sakramencie tym, zgodnie z nauką Kościoła katolickiego, jest obecne prawdziwe Ciało i Krew Chrystusa, który podczas Ostatniej Wieczerzy ofiarował je na spożycie pod postacią chleba i wina, mówiąc: „To czyńcie na moją pamiątkę”.

Do przyjęcia Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie Ołtarza przygotowują się dzieci w drugiej klasie szkoły podstawowej. Dzieci szczególnie przygotowują się poprzez uczestnictwo od najmłodszych lat we Mszy św. wraz z rodzicami. Bezpośrednie przygotowanie dzieci do Komunii św. ma miejsce w czasie katechezy szkolnej w I i II klasie.

Wraz z dzieckiem w przygotowaniu biorą udział jego rodzice. Czynią to poprzez uczestnictwo we Mszy św. w każdą niedzielę i przeżywanie niedzieli jako dnia poświęconego Bogu. Także regularnie korzystając ze spowiedzi. Dodatkowo przewidzianym elementem przygotowania dla rodziców jest comiesięczne spotkanie formacyjne.

POKUTA I POJEDNANIE

Aby zrozumieć, co się dzieje, gdy klękamy przy konfesjonale, musimy zadać sobie pytanie o Boga: kim On jest dla mnie?

Całe Pismo św. mówi o miłosnej relacji Boga i człowieka. Słowo „konfesjonał” pochodzi od łacińskiego confessio, czyli „wyznaję”. Zdarza się, że pojmujemy to wyznanie jednostronnie. Spowiedź tak naprawdę jest  zderzeniem się dwóch wyznań – Jezusa, który mówi: „ja cię tak kocham, że moja miłość jest większa niż twój grzech” i mojego odkrycia w prawdzie swojej grzeszności. Przychodzę, bo chcę w tej miłości Pana Boga się odnaleźć. Powrót do łaski jest świętem. Człowiek, który przez grzech widzi śmierć, przez łaskę zaczyna widzieć życie, bo właśnie miłość je niesie ze sobą.

Pytając o grzech należy się zastanowić, czy to, co robię, pochodzi z miłości i do miłości prowadzi. W sakramencie pojednania chodzi zatem o miłość i odbudowanie kredytu zaufania, jaki otrzymaliśmy od Boga na chrzcie świętym.

Do sakramentu pokuty i pojednania w naszej parafii można przystąpić podczas Mszy św., a gdy nie ma takiej możliwości (co zdarza się w wyjątkowych sytuacjach) po zakończeniu Mszy św. należy niezwłocznie zgłosić się do zakrystii i poprosić o spowiedź.

Przed przystąpieniem do spowiedzi trzeba przypomnieć sobie warunki tego sakramentu i wypełnić pierwsze trzy:

• rachunek sumienia
• żal za grzechy
• mocne postanowienie poprawy
• szczera spowiedź
• zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu

Po otrzymaniu rozgrzeszenia pozostaje do wypełnienia zadana pokuta i naprawienie szkód wyrządzonych swym postępowaniem.

NAMASZCZENIE CHORYCH

Sakrament namaszczenia chorych jest przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych poważną chorobą oraz dla tych, którzy zbliżają się do kresu życia.

Chrystus przyszedł, by uleczyć całego człowieka, jego duszę i ciało. On jest lekarzem, którego potrzebują chorzy. Jego współczucie dla wszystkich cierpiących posuwa się tak daleko, że Jezus utożsamił się z nimi: „Byłem chory, a odwiedziliście Mnie”. Chrystus wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby, a przez swoją mękę i śmierć na krzyżu nadał cierpieniu nowe znaczenie. Teraz może ono upodabniać nas do Niego i jednoczyć z Jego zbawczą męką.

Chrystus wezwał swoich uczniów do uczestnictwa w Jego posłudze współczucia i uzdrawiania. Już w czasach apostolskich kapłani Kościoła modlili się nad chorym i namaszczali go olejem w imię Pana.

Szczególną łaską tego sakramentu jest dar Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią. Wsparcie Pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli to służy dobru duchowemu. Namaszczenie chorych przynosi również odpuszczenie grzechów.

„Sferę ludzkiego cierpienia znamionuje intymność i samotność… Nasza otwartość, wrażliwość, pokora, słuchanie, gdy się na chwilę przyjdzie do chorego i pomilczy, więcej mogą znaczyć niż rozmowa. To są sekundy, ale jest to czas duchowego przesłania. To duchowe przesłanie jest czytelne na naszym obliczu i w naszych słowach” (Ks. Eugeniusz Dutkiewicz).

Sakrament namaszczenia chorych udzielany jest najczęściej w okolicy I piątku miesiąca, gdy kapłani odwiedzają chorych.

Raz w roku udzielany jest w czasie Mszy św. w dniu wspomnienia Matki Bożej z Lourdes – 11 lutego.

W sytuacji nagłej choroby czy zbliżającej się operacji, można zawsze przyjść do kościoła i w zakrystii poprosić księdza o udzielenie sakramentu lub zaprosić kapłana do domu osoby, która nie jest w stanie dotrzeć do kościoła.

Przygotowanie chorego i jego pokoju:

• chorego należy ubrać czysto (z wyjątkiem nagłych wypadków),
• pokój powinien być wysprzątany,
• stół nakryty białym obrusem,
• na stole powinien być: krzyż, świece (przynajmniej jedna), tamponiki z waty, woda święcona na talerzu i kropidło, czysta woda w szklance i łyżeczka (do ewentualnego popicia przez chorego),
• radio i telewizor wyłączone.

Zasady zachowania się rodziny w czasie odwiedzin chorego:

• ktoś powinien czuwać przy drzwiach wejściowych,
• gdy kapłan wchodzi z Panem Jezusem rodzina powinna klęczeć w milczeniu (nie przed kapłanem, ale przed Jezusem Eucharystycznym),
• w momencie wejścia kapłana powinno się poinformować jakie sakramenty życzy sobie chory i jaka jest jego świadomość,
• w czasie spowiedzi rodzina czeka na zewnątrz pokoju chorego,
• po spowiedzi rodzina wchodzi do pokoju i modli się na klęcząco wraz z chorym,
• rodzina wstaje dopiero po wyjściu kapłana z Panem Jezusem (chyba, że kapłan zakończył udzielanie Komunii i już nie ma Eucharystii, wówczas wszyscy wstają).

SAKRAMENT CHORYCH MOŻNA PRZYJMOWAĆ WIĘCEJ RAZY W CIĄGU ŻYCIA!

SAKRAMENT KAPŁAŃSTWA

Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej.”

W myśl postanowień Chrystusa apostołowie głosili Jego Ewangelię, gromadząc wokół siebie coraz liczniejsze grono wyznawców i pełniąc rolę pasterzy we wspólnocie wierzących.

Misja, którą Pan powierzył pasterzom swego ludu, jestprawdziwą służbą.  Kapłaństwo jest całkowicie skierowane ku Chrystusowi i ludziom. Zostało ustanowione dla ludzi i dla wspólnoty Kościoła. Posługa wyraża się przede wszystkim poprzez głoszenie Ewangelii i budowanie Kościoła w imieniu i zastępstwie Chrystusa, który jest jego Głową, sakramentalne uobecnianie Pana oraz troskę o lud Boży.

Święcenia udzielane są przez nałożenie rąk biskupa na głowę wyświęcanego i modlitwę konsekracyjną, będącą prośbą do Boga o wylanie Ducha Świętego i Jego darów. Od początku istnienia Kościoła są trzy stopnie święceń. Pełnię sakramentu kapłaństwa dają święcenia biskupie. 

Biskupi są następcami Apostołów, którzy w sposób szczególny i widoczny podejmują rolę samego Chrystusa Nauczyciela, Pasterza i Kapłana.

Współpracownikami biskupów są prezbiterzy, czyli kapłani. Są wyświęcani, aby głosić Ewangelię, sprawować kult Boży, kierować wspólnotą parafialną bądź pełnić określoną funkcję kościelną. Prezbiterzy są zjednoczeni z biskupami w godności kapłańskiej, ale mogą wykonywać swoją misję tylko w zależności od biskupa i w komunii z nim.

Biskupom i kapłanom pomagają diakoni, którzy są wyświęcani dla zadań posługi w Kościele. Pełnią ważne funkcje w posłudze słowa, w kulcie Bożym, w zadaniach duszpasterskich i charytatywnych.

Poza wymienionymi posługami kapłańskimi Kościół każdej diecezji prowadzi także:
– przedszkola, szkoły, uniwersytety – tam również pracują księża,
– misje – wszystkie diecezje polskie wysyłają duchownych na misje, by Ewangelia docierała „aż po krańce ziemi”,
– seminaria duchowne – miejsce formacyjno – edukacyjne przygotowujące nowych kapłanów,
– „Caritas” – diecezjalny ośrodek pomocy biednym, również szpitale, przychodnie, poradnie,
– działalność informacyjną za pośrednictwem mediów (w naszej diecezji tą funkcję spełnia m.in. radio „Józef” oraz tygodnik „Gość   Niedzielny”),
– administrację – którą zajmuje się Kuria.

Osoba myśląca o kapłaństwie może spodziewać się pracy w bardzo rozległych obszarach działalności. Pierwszym jest zawsze posługa sakramentalna, ale do zadań kapłańskich należy także budowa kościołów, organizowanie pielgrzymek, odwiedzanie chorych, troska o muzykę kościelną, organizacja imprez kulturalnych i sportowych oraz wiele innych działań.

Jak uprzejmie administrator tej strony zauważył, pewnie wspomagając niejednego księdza w sprawach komputerowych, to co charakteryzuje duchowieństwo to brak czasu (choćby na posprzątanie). Z pewnością długo jeszcze nie będzie tylu księży, żeby duchowni mogli się trochę ponudzić.

MAŁŻEŃSTWO

Bóg stworzył człowieka z miłości, powołał go także do miłości, która jest podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej osoby ludzkiej. Człowiek został bowiem stworzony na obraz i podobieństwo Boga, który sam „jest miłością”. Ponieważ Bóg stworzył mężczyznę i kobietę, ich wzajemna miłość staje się obrazem absolutnej i niezniszczalnej miłości, jaką Bóg miłuje człowieka.

Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione  przez Chrystusa do godności sakramentu. Dobro osoby oraz społeczeństwa ludzkiego i chrześcijańskiego łączy się ściśle z pomyślną sytuacją wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej.

Małżonkowie w obecności kapłana udzielają sobie sakramentu małżeństwa. Zgoda, przez którą małżonkowie oddają się sobie i przyjmują wzajemnie, zostaje przypieczętowana przez samego Boga. Przymierze małżonków zostaje włączone w przymierze Boga z ludźmi. Prawdziwa miłość małżeńska włączana jest w miłość Bożą.

Łaska właściwa sakramentowi małżeństwa jest przeznaczona dla udoskonalenia miłości małżonków. Przez tę łaskę wspomagają się wzajemnie w życiu małżeńskim oraz w przyjmowaniu i wychowaniu do świętości potomstwa. Źródłem tej łaski jest Chrystus. Kościół nadaje wielkie znaczenie obecności Jezusa na godach w Kanie. Widzi w tym zapowiedź, że od tej pory małżeństwo będzie skutecznym znakiem obecności Chrystusa.

Miłość zmierza do jedności jak najbardziej osobowej, która nie tylko łączy w jedno ciało, ale prowadzi do tego, by było jedno serce i jedna dusza. Małżonkowie powołani są do ciągłego wzrostu w tej komunii. Miłość chce być trwała; nie może być „tymczasowa”. Ta wewnętrzna jedność, a także dobro dzieci wymagają pełnej wierności małżonków. Przez swoją wierność małżonkowie mogą być świadkami wiernej miłości Boga.

Podstawowym zadaniem małżeństwa i rodziny jest służba życiu. Rodzina jest nazywana „domowym Kościołem”, jest pierwszą szkołą życia chrześcijańskiego i pewnego rodzaju „szkołą pełniejszego człowieczeństwa”.

INFORMACJE DLA NARZECZONYCH

1. Miejscem zawarcia sakramentu małżeństwa jest parafia stałego miejsca zamieszkania
narzeczonej(go), gdzie dopełnia się formalności przedślubnych.

2. W kancelarii parafialnej należy przedłożyć:

• metrykę chrztu św. (nie starszą niż 3 miesiące),
• świadectwo bierzmowania,
• dowód osobisty,
• dokumenty stwierdzające stan wolny z USC (małżeństwo konkordatowe),
• świadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego,
• ubiegający się o powtórne zawarcie małżeństwa przynoszą akt zgonu współmałżonka (wystawiony w parafii zgonu).

3. Do kancelarii należy zgłosić się na 3 miesiące przed planowanym ślubem. Okres ten obowiązuje
wszystkich kandydatów!

4. Wiek do zawarcia małżeństwa – wymagane jest ukończone 18 lat dla obojga narzeczonych.

5. Przygotowanie do sakramentu małżeństwa:

• katechizacja z zakresu szkoły podstawowej, gimnazjalnej i średniej,
• kurs przedmałżeński,
• dla tych, którzy nie uczestniczyli w katechezie obowiązuje przygotowanie religijne,
• dwukrotne zgłoszenie się w poradni życia małżeńskiego przez oboje narzeczonych,
• odbycie dwukrotnej spowiedzi przedślubnej: pierwsza w tygodniu wygłoszenia zapowiedzi, druga tuż przed ślubem,
• przystąpienie do Komunii św. w dniu ślubu.

6. Świadkami sakramentu małżeństwa mogą być:

• katolicy, którzy żyją zgodnie z wszystkimi przykazaniami Bożymi i nauką Pana Jezusa,
• uczestniczą w niedziele i święta we Mszy św. i systematycznie przystępują do spowiedzi i Komunii św.

7. Nie mogą być świadkami:

• żyjący w małżeństwie bez ślubu kościelnego,
• młodzież, która nie uczęszcza na katechizację,
• kto nie przyjął sakramentu bierzmowania,
• obojętni religijnie,
• prowadzący gorszący tryb życia.

Nie ma ślubów z przyjęciem weselnym: w Adwencie, w Wielkim Poście, w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia i Wielkiej Nocy.