Głównym zadaniem Liturgicznej Służby Ołtarza jest
Ministrare
to znaczy w tłumaczeniu z języka łacińskiego:
służyć, posługiwać, pomagać
Opiekunowie
Ponadto wybrane osoby, zwykle spośród grona promowanych lektorów, pomagają ks. Opiekunowi w formacji ministrantów poprzez prowadzenie zajęć z młodszymi ministrantami w grupkach.
Jako Liturgiczna Służba Ołtarza podejmujemy się służby na Mszach świętych oraz podczas innych nabożeństw liturgicznych, aby (jeśli to możliwe) na każdym nabożeństwie było przynajmniej dwóch posługujących ministrantów lub lektorów. W tym celu wyznacza się tzw. dyżury.
W niedziele, tj. w dni upamiętniające zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa, oraz w uroczystości i święta uczestnictwo we Mszy świętej oraz służba przy ołtarzu jest naturalną powinnością wynikającą z przykazania, które przypomina by „dni święte święcić”.
Ponadto jesteśmy zobowiązani, by przynajmniej raz w tygodniu podczas dni powszednich pełnić służbę i być pomocą dla kapłana sprawującego Eucharystię. Podejmowane przez ministrantów dyżury w tygodniu mają na celu przede wszystkim pogłębienie relacji z Bogiem, a także są wyrazem odpowiedzialności i troski ministranta o liturgię Mszy świętej – liturgię, która jest stanowiona, by Bogu składać dziękczynienie.
Dodatkowe dyżury w tygodniu mają sprawić, by służba przy ołtarzu Pana nie była tylko odświętnym zwyczajem, ale – coraz świadomiej przeżywana – stała się zalążkiem ku coraz to dojrzalszej wierze.
Zbiórki ministranckie
Co tydzień w soboty o godzinie 10.30 spotykamy się na tzw. zbiórkach ministranckich. Zbieramy się przed zakrystią, a następnie po przybyciu ks. Opiekuna udajemy się do jednej z salek znajdujących się w domu parafialnym. Często po spotkaniu, gdy tylko sprzyja temu pogoda, spędzamy wspólnie czas grając w piłkę.
Wspólne wyjścia i wycieczki
Co jakiś czas organizowane są wyjścia. Ostatni raz udaliśmy się do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego im. Św. Jana Chrzciciela na Krakowskim Przedmieściu 52/54.
Wyjazdy wakacyjne
W okresie wakacyjnym, tuż po zakończeniu roku szkolnego organizowane są wyjazdy kolonijne opłacane z tzw. funduszu ministranckiego, który stanowią ofiary za krede i kadzidło rozprowadzane 6 stycznia przy Parafii.
1. Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki.
2. Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.
3. Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.
4. Ministrant rozwija w sobie życie Boże.
5. Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.
6. Ministrant wznosi wszędzie prawdziwą radość.
7. Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie.
8. Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa.
9. Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej.
10. Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.
Więcej informacji o formacji Liturgicznej Służby Ołtarza
– Ministranci— ZLINKUJMY DO TEJ TREŚCI
Ogólne wprowadzenie do Mszału rzymskiego
Ministrant nie jest żadnym wielkim panem. Jest sobie małym tylko chłopcem. Za to jego pan jest większy, niż wszyscy wielcy tego świata. Jest nim Chrystus, Król nieba i ziemi. Niczym są wszystkie królestwa i państwa tego świata wobec tego, w którym ministrant pełni swoją służbę. Jest nim Królestwo Boże, obejmujące niebo, ziemię i wszystkie gwiazdy. Jedyne królestwo, które nigdy nie przemija i nie zna żadnych granic. Służba zaś, jaką pełnić może ministrant, jest służba przy największym i najpotężniejszym dziele, jakie w niebie i na ziemi spełniać może się na cześć nieśmiertelnego Boga oraz dla dobra i zbawienia całego świata: przy świętej ofierze Jezusa Chrystusa.
Dla takiego oto Pana, w takim królestwie i przy takim dziele może ministrant pełnić tak świętą służbę. I dlatego to właśnie, choć sam mały wobec Boga i Kościoła jest wielki i na wysokim stanowisku. Zapewniam cię, że nawet aniołowie niebiescy zdumiewają się i chylą przed tobą czoło, gdy udajesz się na świętą służbę ołtarza.
Nadto rozumiesz jeszcze jedno, mój drogi chłopcze, że nie ma dla ministranta rzeczy ważniejszej nad tę, żeby nieustannie być w stanie łaski uświęcającej. Ile razy służy do Mszy świętej, musi mieć serce tak czyste, by móc przyjąć Komunię świętą. Ilekroć przywdziewa białą komeżkę, musi również Chrystus rzeczywiście zamieszkiwać w jego duszy. Inaczej biała komeżka byłaby kłamstwem!
źródło: http://ministrant.krzyz.org/
– Lektorzy i ceremoniarze ZLINKUJMY DO TREŚCI
Wprowadzenie do Lekcjonarza Mszalnego
Do zadań lektora należy:
– wierna służba Słowu Bożemu;
– angażowanie się w sprawy Kościoła;
– współpraca w dziele apostolstwa;
– wykonywanie w zgromadzeniu liturgicznym czytań biblijnych (wszystkich prócz Ewagelii);
– wykonywanie psalmu;
– zapowiadanie intencji modlitwy powszechnej;
Lektor powinien w sytuacji braku ministrantów odpowiednich stopni zatroszczyć się o:
– przygotowanie ceremonii liturgicznej;
– wyznaczenie funkcji osobom czynnie uczestniczącym w liturgii;
– przygotowanie i odczytanie komentarzy;
Zawsze za sprawowaną liturgię bezpośrednio odpowiada kapłan. Lektor jest pierwszym, który bierze współodpowiedzialność i bezpośrednio prowadzi posługę liturgiczną.
Strojem liturgicznym lektora Pisma Świętego jest alba. Na albę (dla wyróżnienia spośród innych starszych ministrantów) można zakładać krzyż.
Lektor Pisma Świętego to osoba wyróżniona w zgromadzeniu liturgicznym przez proklamowanie Słowa Bożego. Aby przystąpić do kursu lektorskiego należy:
– w swoim środowisku rodzinnym i szkolnym życiem świadczyć o swojej wierze;
– przyjmować sakramenty odpowiednie do wieku;
– mieć bardzo dobrą opinię w gronie ministranckim;
– być wolnym od wszelkiego rodzaju nałogów;
– posiadać skierowanie od parafii na kurs;
– mieć skończone co najmniej 15 lat (III klasa gimnazjum);
– posiadać umiejętność płynnego czytania i ew. śpiewania;
– dobrze znosić stres związany z wystąpieniami publicznymi.
Lektorem zostaje się po ukończonym kursie i promocji na stopień Lektora Pisma Świętego, dokonywanej przez księdza biskupa.
Każda osoba pragnąca zostać Lektorem Pisma Świętego, musi przejść kurs przygotowujący do tej posługi. W Archidiecezji Warszawskiej miejscem spotkań jest Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne przy ul. Krakowskie Przedmieście 52/54.
Odpowiedzialnym za kurs, już od ponad 35 lat, jest ksiądz prał. Wiesław Kądziela. W przygotowaniu kandydatów pomagają mu klerycy. Podczas spotkań przygotowujących do posługi lektoratu Pisma Świętego kandydaci:
– zapoznają się z podstawowymi wiadomościami o Piśmie Świętym;
– uczą się zagadnień związanych z liturgią i poprawnym przygotowaniem ceremonii;
– ćwiczą umiejętność dobrego przekazu tekstu biblijnego;
– śpiewają pieśni kościelne i psalmy.
Kurs kończy się egzaminem z wyżej wymienionych zagadnień. Po ukończonym szkoleniu, które trwa nieco ponad rok, w listopadzie biskup promuje ministrantów do stopnia Lektora Pisma Świętego.
„Wypada, aby przynajmniej w katedrach i w większych kościołach był odpowiednio przygotowany mistrz ceremonii, który by się troszczył o należytą organizację czynności liturgicznych oraz o wykonywanie ich przez wyświęconych szafarzy i przez wiernych świeckich w sposób godny, w należytym porządku i pobożnie.“
Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego
Zgodnie z powyższą zachętą Ogólnego Wprowadzenia do Mszału Rzymskiego od 2006 roku w naszej parafii istnieje funkcja Ceremoniarza.
Ostatnio przez kilka lat tę posługę pełnił Paweł Witkowski. Pomagali mu bardziej doświadczeni lektorzy.
Obecnie w posługę ceremoniarza naturalną koleją rzeczy wtajemniczani są lektorzy, którzy pod okiem ks. Opiekuna przygotowują uroczyste liturgie.
Do jego posługi należą zasadniczo dwa zadania:
1. Przygotowanie liturgii:
– przeprowadzanie spotkań z całą Służbą Liturgiczną.
– przeprowadzanie prób z osobami biorącymi udział w akcji liturgicznej.
2. Kierowanie przebiegiem liturgii:
– koordynowanie wykonywania poszczególnych funkcji przez ministrantów i innych członków asysty, koncelebrę, dawanie im znaku kiedy mają coś czynić.
– „prowadzenie celebransa” – w niektórych momentach wskazywanie mu co ma czynić, gdzie ma iść, itd. Szczególnie, gdy celebrans widzi przestrzeń liturgiczną po raz pierwszy lub też nie brał udziału w przygotowaniu celebracji.
Funkcja ceremoniarza to zaszczyt, ale również olbrzymia odpowiedzialność, ogrom włożonej pracy. Ceremoniarz musi wiedzieć i umieć to, co wykonują wszyscy poszczególni członkowie zespołu liturgicznego.